54
კიდევ ვის უნდა ირანში? (ნაწილი 1)
14 აგვისტო 2017
მოგზაურობა მაშინ დაიწყო, როცა დათამ მომწერა, სალი გაემზადე, თებერვლისთვის ირანში მივდივართო (!); მოულოდნელობაც ამას ერქვა - მეთქი რა ირანი, რატო, რითი, ვინ, ვისთან...პასპორტი მე არ მქონდა და არაფერი, მერე კიდე სახლში ხო გინდა განაცხადო, როგორია: ჰეი, მშობლებო, მე ირანში მივდივარ, თებერვალში... ავტოსტოპით!.. მაგრამ ერთი წამით არ მიფიქრია, რომ ამ შანსს ხელიდან გავუშვებდი... და მოგზაურობაც დაიწყო!
მოკლედ, შევქმენით მარშრუტი, რუკა დავხაზეთ, COUCHSURFING-ს შევესიეთ (შევესიეთ რა, შევესიე :D ), must see ადგილები მოვნიშნეთ, პასპორტები შევუკვეთეთ, ირანული აპლიკაციები მოვიძიეთ საკომუნიკაციოდ (დაილოცოს Telegram :D იქ სოციალური მედია შეზღუდულია VPN-ის გარეშე, ამაზე უფრო ვრცლად ცოტა ქვემოთ). ქართული სამახსოვრო თუ საფოსტო ბარათები ვიყიდეთ იქ დასარიგებლად. მოვიმარაგეთ აღჭურვილობა და ნივთები (რკინის ჭიქა ვიყიდე :D ). ერთმანეთს შევუთანხმეთ ბარგის ზომა-წონა, ყველაფერზე კითხვას ვსვამდით: რამდენი ფეხსაცმელი ჩავდო, სვიტრი? კაშნე? ჯანდაბა? ეს გვინდა, ის წამოვიღო, ეს ასე? ის ისე?! მოკლედ, ალიაქოთი!
...