7

ქართული მარსი ანუ ამბავი ყელიწადისა

05 აგვისტო 2020
07:30 სთ. თბილისი, დიდუბის ავტოსადგური.
დილის რვის ნახევარია და ყველაფერი გენიალურადააა!
დიდუბის ავტოსადგური ჩვეული ხმაურით და აურზაურით იღვიძებს. ხალხი დაფუსფუსებს, მძღოლები თავისკენ უხმობენ პოტენციურ კლიენტებს შეძახილებით: აბა, ქუთაისი გავიდა, ქუთაისი! გორი, აქეთ, გორი! რაც დღემდე ჩემთვის ერთობ ამოუხსნელი მარკეტინგული ხრიკია, თუმცა who cares, my adventure awaits! სულმოუთქმელად ველი სტეფანწმინდის მარშუტკის შევსებას, რაც ჩემი თავგადასავლის დაწყების პირდაპირპროპორციულია.
10:30 სთ. კობი.
ხევში, იგივე ყაზბეგში, ჩემი ვიზიტების მრიცხველი უკვე სამს აჩვენებს, თუმცა თრუსოში მანამდე ჯერ არ ვყოფილვარ.
ფოტოებით, ვიღაცების რეკომენდაციებით და ა.შ. საკმაოდ მსუყე მოლოდინები მაქვს.
მივდივარ და "თერგი რბის, თერგი ღრიალებს" ჩვეულ ამპლუაში. დროდა დრო თვალს ძლივს ვუსწორებ, რაც ჩემს წყლისადმი, განსაკუთრებით კი მთის მდინარეებისადმი შიშს ერთი ორად ამძაფრებს. სასწრაფოდ თვალს ვაშორებ და ყურადღება სხვა ობიექტზე გადამაქვს, რადგან უსუსურობა არც
...