51
ცხოვრება საამურია, თუ ახლოსაა გურია
27 დეკემბერი 2017
გურიისადმი ჩემი სიყვარული ღრმა ბავშვობიდან იწყება. იმ დროიდან, როცა ზამთრის თოვლიან დღეს, მორიგი უშუქობისას, თბილ შალის პლედში გახვეული ანკარა წყაროსავით ვეწაფებოდი ნოდარ დუმბაძის მოთხრობებს. მახსოვს, წიგნი იყო შავყდიანი, სქელი. ყოველი მეორე მოთხრობა კი გურული სურნელით სავსე. მაშინ ამ კუთხეზე ბუნდოვანი წარმოდგენა მქონდა. ვიცოდი, რომ სადღაც , იმერეთთან ახლოს ცხოვრობდა ენაკვიმატი ხალხი, ეზოში დიდრონ ვაშლის ხეებს ახარებდნენ, მათ უმრავლესობას ზურიკელა, ილიკო და ილარიონი ერქვათ, ჰყავდათ ერთგული ძაღლები, სახელად მურადა და ხანდახან დოქის ტუჩზე შემოსკუპებულ ჭინკებსაც ემუსაიფებოდნენ.
წლების შემდეგ, კალანდობისას, ბედმა თუ ბედისწერამ მდინარე გუბაზეულთან ახლოს, ანა კალანდაძის სოფელში, ხიდისთავში მომახვედრა. თეთრი, ფაფუკი თოვლით დაფარული სოფლის ორღობე რომ გავტკეპნე, მივხვდი, რა ძალა აწერინებდა ლექსებს პოეტს. მზე ჩადიოდა და ოქროსფერი ედო გურულ ოდა სახლებს, ეზოდან გამოპარული მწვადის სუნი გვიღიტინებდა ცხვირთან. საღამოს, გურულ ბუხართან გეგმებიც გავანდეთ ერთმანეთს: ბახმაროში ასვლა, რაც არ უნ
...